Czy znacie ten moment, to uczucie, które sprawia, że spotkane osoby myślą tak jak wy i wiecie, że uda się wam coś wspólnie zdziałać? Impuls sprawiający, że grupa ludzi staje się kolektywem? Proces ten może też zachodzić powoli, kiedy np. praca nad konkretnym projektem przeradza się w kolejne wspólne aktywności, zaangażowanie i trwałe więzi, z których wyłania się kolektyw.

W dobie kryzysu humanitarnego i klimatycznego, konfliktów zbrojnych i coraz większego poczucia zagrożenia, bycie razem i wspólne działanie zdaje się być utopijnym, a zarazem jedynym sposobem na przetrwanie. Jak pisze Sarah Ahmed: Potrzebujemy siebie nawzajem, żeby przetrwać; musimy być częścią naszego wzajemnego przetrwania. Oddolne inicjatywy społeczne, solidarność, a zarazem otwarcie oczu na brutalną rzeczywistość, jakiej byłyśmy świadkami i uczestniczkami w czasie wybuchu pełnoskalowej wojny w Ukrainie, są tego najlepszym dowodem.
Jednocześnie dawne nierówności i wykluczenia są jeszcze bardziej odczuwalne, przez co intersekcjonalność feminizmu stała się jak nigdy naszą codziennością. W tej sytuacji kolektywne strategie oporu, ale też wspólna troska, praca afektywna, dbałość edukację i lepsze życie również w skali lokalnej zdają się być skutecznym narzędziem zmiany.

PROGRAM:
1. Małgorzata Widomska, Inne Towarzystwo
2. Viola Ujazdowska, Strategie kolektywu AIVAG w walce o Wizy dla osób artystycznych w Islandii
3. Elwira Sztetner, Eda Kranc, Michalina W>Klasik, Kolektyw Protopia. Dla świata, którego jeszcze nie było
4. Agata Korba, Cienie Antropocenu
5. Izabela Niepokój, Choreograficzne rozruchy w sztukach wizualnych – kolektyw Centrum w Ruchu

Zdjęcie: Cienie antropocenu, 5 edycja, 2024, dzięki uprzejmości inicjatywy