Zapraszamy na XXXI Seminarium Feministyczne : Artystki w drodze. Podróżniczki, migrantki, uchodźczynie
25 kwietnia 2024
godz. 17.00-20.00
Dom Norymberski
ul. Skałeczna 2, Kraków
Program wystąpień:
1) Renata Kopyto, Lucia Moholy, “Fotografka modernizmu”
2) Sylwia Gorak, “W poszukiwaniu siły – Nowy Jork i Bałkany”
3) Magdalena Maciudzińska-Kamczycka, Aleksandra Stoyanov i Nirit Takele: ,,Wszystkie drogi
prowadzą do Izraela”
4) Marta Normington, “Refleksje z drogi: podróż jako odmienny stan świadomości w praktyce
artystycznej”
5) Julia Sikorska, “Radzenie sobie z trauma wojenną poprzez teatr, na przykładzie teatru tłusta langusta w Poznaniu ”
Seminarium towarzyszy wystawie Artystka w podróży. 9-26 kwietnia 2024
15.30 – oprowadzanie kuratorskie po wystawie – Anka Leśniak.
Ilustracja: Rimma Tyshkevych, Anastasiia Ivasova, Ewa Kaczmarek, Genesis, fot. Andrzej Majos
Podróże kobiet to szczególne zagadnienie, ponieważ ze względu na swoją pozycję w społeczeństwie, mobilność kobiet z różnych względów była i nadal jest w ograniczana. W XIX-wiecznej karykaturze z niemieckojęzycznej gazety zreprodukowanej w książce Pera Faxnelda “Satanic Feminism”, pod hasłem „Niesamowity rozwój” kobieta jadąca na rowerze zestawiona została z Wiedźmą na miotle. Obawy przeciwników praw kobiet okazały się słuszne, gdyż ten prosty środek lokomocji odegrał istotną rolę w zwiększeniu mobilności i emancypacji kobiet, w tym w organizowaniu demonstracji sufrażystek. Podróże podejmowały również pierwsze pokolenia kobiet aspirujących do profesjonalnej kariery artystycznej.
W 1895 roku młoda rzeźbiarka Teresa Feodorowna Ries stworzyła figurę Wiedźmy przygotowującej się na Sabat Czarownic. Atrybutem tego protofeministycznego wizerunku kobiecości jest miotła, która ma posłużyć za środek transportu. Ries odbyła wiele podróży w celach artystycznych, jak i poznawczych, np. uchodzącą za niebezpieczną podróż nad jezioro Bajkał. W wieku siedemdziesięciu kilku lat, prześladowana za żydowskie pochodzenie przez nazistów, musiała uciekać z Wiednia. Schronienie znalazła w malowniczym szwajcarskim Lugano – swoim „gorzkim raju”, gdzie spędziła resztę życia i aż do jego końca zabiegała u austriackich władz o odnalezienie i ochronę jej pozostawionych w Wiedniu prac. Jak pisała w swoich wspomnieniach „I tak miałam większe szczęście niż 5 milionów ludzi…”.
Dziś kobiety jako część artystycznego świata, „turystyki artystycznej” podróżują, zmieniają miejsce zamieszkania aby realizować projekty, brać udział w rezydencjach i wydarzeniach artystycznych. Nie zawsze jednak taka podróż wiąże się jedynie z potrzebą artystycznego rozwoju. Czasami o emigracji decydują względy ekonomiczne i polityczne. Zwłaszcza w ostatnich latach, rezydencje artystyczne okazują się jedyną drogą ucieczki z obszarów objętych wojną. Istotna jest też kwestia potencjalnych zagrożeń związanych z podróżą, które kobiety muszą brać pod uwagę w patriarchalnych społeczeństwach.
Ilustracja: Julia Sikorska
Zapraszamy na XXX Seminarium Feministyczne
Czujne ciała: sztuka i medycyna
13 stycznia 2024, godz. 15.00-18.00
Fundacja Alina, Brzozowa 31/33, 00-258 Warszawa
Program wystąpień:
1) Sylwia Gorak, “Echolokacja -sztuka-choroba-przemiana”
2) Iza Moczarni-Pasiek, “Kalendarz Amazonek – herstoria pewnej idei”
3) Patrycja Orzechowska, “Miłość i Medycyna. Antologia (1864-2014), 2014”
4) dr Magdalena Furmanik-Kowalska, “Lekarstwo na ból. O sztuce chińskiej artystki Zhang Yanzi”
5) Barbara Niewiadomska, “JA. ONA. JEJ. Portrety kobiet.”
W „Narodzinach kliniki” Michel Foucault przedstawia genezę funkcjonowania w społeczeństwie koncepcji normy jako modelu epistemologicznego organizującego wiedzę. Wpisana w ten model współczesna medycyna, jako jedno z narzędzi poznawania zobiektywizowanej prawdy o świecie, traktuje chorobę jako
niezgodną z normą, kładąc jednocześnie duży nacisk na utrzymanie kontroli nad ciałem.
Aktywności twórcze mają potencjał podważania dominujących narracji i sposobów myślenia o ciele – poszukiwania nowych definicji, nowego znaczenia cielesności. Proponowania nowych sposobów bycia, funkcjonowania w przestrzeni publicznej, wprowadzania niestygmatyzujących zasad, a nawet emancypacji niemieszczącej się w kanonach społecznych cielesności. Obserwacja ciała, które jest lub staje się niepotoczne, może przerodzić się w kreatywny stan twórczy, który pełni rolę regeneracji ciała, oswajania tematu choroby lub/i przemian ciała.
„Czujne ciała” to tytuł XXX Seminarium Feministycznego, które odbywać się będzie w przestrzeni Fundacji Alina przy ulicy Brzozowej w Warszawie. Przestrzeń ta była w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku pracownią rzeźbiarki Aliny Szapocznikow. Postawę twórczą Szapocznikow cechowały – jak piszą organizatorki – przede wszystkim odwaga w eksperymentowaniu z materią, formą i tematyką prac oraz przełamywaniem tabu, i.a. poszukiwanie namacalności życia, cielesności, przemijalności, transgresji, sprawczości. XXX Seminarium Feministyczne towarzyszy zakończeniu organizowanej w Fundacji Alina wystawy „Change of Life” Moniki Mamzety, która w swoich pracach dekonstruuje kulturowe/przedmiotowe postrzeganie ciała i zwraca uwagę na biologię nierozerwalnie związaną z kobiecym życiem. Odpowiadając na zaproszenie do zorganizowania tu kolejnej edycji Seminarium Feministycznego przędziemy dalej powyższe wątki. Czym jest doskonałość ciała? Czy kryzys ciała może stać się impulsem do praktyki twórczej, badawczej; do tworzenia społeczności? W jaki sposób wyjątkowość ciała kształtują jego przemiany takie jak np.: choroba, zabiegi medyczne, dziedzictwo genetyczne, ślady upływu czasu? Jak manifestuje się w sztuce temat opieki medycznej? Czy praktyka artystyczna może być tożsama z praktyką leczenia?
Ilustracja: Sylwia Gorak, DRAWING PERFORMANCE – looking for the light-switch in the fair room, Londyn, Byam Shawn School Of Arts, dzięki uprzejmości artystki
Zapis spotkania:
XXX Seminarium Feministyczne: Czujne ciała: sztuka i medycyna from Seminarium Feministyczne on Vimeo.
A cordial invitation to the 30th Feminist Seminar
Vigilant bodies: art and medicine
13 January 2024, 3 pm – 6 pm, Alina Foundation, Brzozowa 31/33 Street 00-258 Warsaw
Plan of the seminar:
1) Sylwia Gorak “Echolocation-art-disease-transformation”
2) Iza Moczarni-Pasiek “Amazon Calendar – a herstory of an idea”
3) Patrycja Orzechowska “Love and Medicine. An Anthology (1864-2014), 2014”
4) Dr Magdalena Furmanik-Kowalska “Medicine for pain. On the art of the Chinese artist Zhang Yanzi”
5) Barbara Niewiadomska “ME. SHE. HER. Portraits of women.”
In The Birth of the Clinic, Michel Foucault presents the genesis of the concept of the norm as an epistemological model organising knowledge in society. Inscribed in this model, contemporary medicine, as one of the tools for learning objectified truth about the world, treats illness as incompatible with the norm, while placing great emphasis on maintaining control over the body.
Creative activities have the potential to challenge dominant narratives and ways of thinking about the body – seeking new definitions, new meanings of corporeality. To propose new ways of being, of functioning in public space, to introduce non-stigmatising rules and even to emancipate corporeality that does not fit into social canons. Observing a body that is, or becomes, non-bodily can turn into a creative state that plays the role of regenerating the body, taming the subject of illness and/or bodily transformations.
“Vigilant Bodies” is the title of the XXX Feminist Seminar, which will take place in the space of the Alina Foundation on Brzozowa Street in Warsaw. The space was the studio of sculptor Alina Szapocznikow in the 1960s. According to the organisers, Szapocznikow’s creative stance was characterised primarily by her courage to experiment with matter, form and subject matter in her works, and by breaking taboos, i.a. by her search for the tangibility of life, corporeality, transience, transgression and agency. The XXX Feminist Seminar accompanies the conclusion of the Change of Life exhibition organised at the Alina Foundation by Monika Mamzeta, whose works deconstruct the cultural/objective perception of the body and draw attention to the biology inherent in women’s lives.
Responding to the invitation to organise the next edition of the Feminist Seminar here, we will spin the above themes further. What is the perfection of the body? Can the crisis of the body become an impetus for creative practice, for research; for community building? How is the uniqueness of the body shaped by its transformations such as illness, medical procedures, genetic inheritance, traces of the passage of time? How is the theme of medical care manifested in art? Can artistic practice be identical to the practice of healing?
photo: Sylwia Gorak, DRAWING PERFORMANCE – looking for the light-switch in the fair room, London, Byam Shawn School Of Arts,courtesy of the artist
Video:
XXX Seminarium Feministyczne: Czujne ciała: sztuka i medycyna from Seminarium Feministyczne on Vimeo.
Zapraszamy na XXIX Seminarium Feministyczne
Nowa zbiorowość – o dzisiejszych perspektywach na sztukę kobiet lat 70. XX wieku
7 października 2023, godz. 15.00-18.00
lokal_30, Warszawa
live streaming na fb lokal_30
Osoby zajmujące się historią sztuki, jak i osoby artystyczne poszukujące feministycznej genealogii dla swoich praktyk, rewidują dziś język i kanon polskiej historii sztuki. W efekcie przywracają pamięć o twórczyniach, które ze względu na m.in. płeć, klasę czy wiek funkcjonowały poza albo na marginesach świata sztuki.
Do niedawna narracje na temat sztuki lat 70. dotyczyły przede wszystkim problemów artykułowanych z perspektywy postulatów feminizmu drugiej fali. Współcześnie, osoby badające ten temat zwracają się w stronę lokalnych kontekstów i odchodzą od zachodnich dyskursów historii sztuki o kolonialnym charakterze. Rezygnują także z jednowymiarowego określenia „sztuka feministyczna” na rzecz istniejącej, wielowymiarowej praktyki oraz polityki emancypacji. Uwzględniają sprawczość kobiet i formy ich wzajemnej? współpracy, a także podejmują się intersekcjonalnej analizy historii kobiecej pracy o charakterze reprodukcyjnym czy afektywnym, podważając przy tym heteronormatywne wzorce.
Przykładem takiej reorientacji jest niedawno wydana książka Agaty Jakubowskiej „Sztuka i emancypacja kobiet w socjalistycznej Polsce. Przypadek Marii Pinińskiej-Bereś“. Autorka wnioskuje o zmianę paradygmatu. Sztuka kobiet w socjalistycznej Europie powinna być analizowana z perspektywy lokalnej, stanowiącej naturalne środowisko danych artystek. Postuluje o zmianę praktyki epistemologicznej, w tym ujęciu koncepcje świata zachodniego są jedynie komponentami wchodzącymi w dialog z procesami regionalnymi.
Na XXIX Seminarium Feministycznym chcemy wspólnie przyjrzeć się nowemu horyzontowi badawczemu i dzisiejszym praktykom: artystycznym, badawczym i teoretycznym względem sztuki kobiet lat 70. Tytułowa „nowa zbiorowość” wiąże się zarówno z pokoleniową zmianą, jak i ze świadomością wspólnej – pluralistycznej i zróżnicowanej herstorii wszystkich osób zajmujących się na różnych polach sztuką kobiet i sztuką feministyczną w Polsce po 1989 roku. Postawie bardzo bliskiej samym założeniom SemFem.
Program wystąpień:
1.Wiktoria Szczupacka, “1975 – Warszawskie wystawy zorganizowane z okazji Międzynarodowego Roku Kobiet. Usytuowane studium przypadku – państwowy feminizm i sztuka”
2. Małgorzata Miśniakiewicz, “Perspektywa infrastrukturalna”
3. Paulina Olszewska, “Transpokoleniowe dialogi artystyczne w warszawskiej Galerii Studio”
4. Alicja Patanowska, “Krystyna Cybińska, Magdalena Abakanowicz i Judy Chicago. Jak rzemiosło pomaga mi odzyskiwać kontakt z własnym ciałem”
5. Monika Waraxa, “Oko serca i prace solarystyczne Hanny Orzechowskiej”
Ilustracja: Hanna Orzechowska, akwarela, 1948-49
Zapis spotkania:
XXIX Seminarium Feministyczne: Nowa zbiorowość – o dzisiejszych perspektywach na sztukę kobiet lat 70. XX wieku from Seminarium Feministyczne on Vimeo.
A cordial invitation to the 29th Feminist Seminar
New Collectivity – Today’s Perspectives on Women’s Art in the 1970s
7 October 2023, 3 pm – 6 pm, lokal_30, Warsaw
live streaming at fb lokal_30
Nowadays, art historians and artists tracing feminist genealogies of their practices are reviewing the discourse and canon of Polish art history. In this way, they are restoring the memory of artists relegated to the art world margins and beyond because of their gender, class, or age. Until recently, narratives devoted to 1970s art mainly concerned issues articulated from a second-wave feminism perspective. Nowadays, researchers in this field are turning to local contexts and abandoning Western art historical discourses that smack of colonialism. They are also resigning from the unidimensional term “feminist art” and prefer to talk instead about existing, multi-level practices and politics of emancipation. They embrace women’s agency and forms of their collaboration as well as undertake intersectional analyses of the history of women’s reproductive and affective labour, thus undermining heteronormative models.
An example of such re-orientation is Agata Jakubowska’s recently published book “Sztuka i emancypacja kobiet w socjalistycznej Polsce. Przypadek Marii Pinińskiej-Bereś” [Art and women’s emancipation in socialist Poland. The case of Maria Pinińska-Bereś]. The author proposes a change of paradigm: women’s art in socialist Europe should be analysed from the local perspective of artists’ environments. Jakubowska postulates a transformation of epistemological practice that will position Western concepts as mere components entering into dialogue with regional processes.
During the 29th Feminist Seminar, we wish to explore a new research horizon and today’s practices: artistic, scholarly, and theoretical, devoted to women’s art of the 1970s. The eponymous “new collectivity” refers both to a generational change and to the awareness of a common – pluralist and diverse – herstory of everyone involved in various fields of women’s and feminist art in Poland after 1989. Such an approach closely corresponds to the principles followed by the SemFem.
Papers:
1. Wiktoria Szczupacka, “1975 – Exhibitions in Warsaw Celebrating International Women’s Day. A Situated Case Study – State Feminism and Art”
2. Małgorzata Miśniakiewicz, “An Infrastructural Perspective”
3. Paulina Olszewska, “Transgenerational Artistic Dialogues at Warsaw’s Galeria Studio”
4. Alicja Patanowska, “Krystyna Cybińska, Magdalena Abakanowicz, and Judy Chicago. How Can Handicraft Help Regain Contact with One’s Own Body”
5. Monika Waraxa, “Heart’s Eye and Solarist Works by Hanna Orzechowska”
Image: Hanna Orzechowska, watercolour, 1948–49
Video:
XXIX Seminarium Feministyczne: Nowa zbiorowość – o dzisiejszych perspektywach na sztukę kobiet lat 70. XX wieku from Seminarium Feministyczne on Vimeo.
Zapraszamy na XXVIII Seminarium Feministyczne
“Z rozkoszą. O radykalnej czułości postpornografii”
Kino Muranów (sala Zbyszek), Warszawa, 17 czerwca 2023, godz. 12.00-14.30
Ta edycja Seminarium będzie się odbywać w trakcie Post Pxrn Film Festival Warsaw.
Program Seminarium:
KAROLINA WIKTOR
Oswoić porno
ALEKSANDRA KLUCZYK
Znaczenie reprezentacji wizualnych osób pracujących seksualnie w dyskursie publicznym
MAJA SMOSZNA
„Chore rozkosze” o praktyce Ani Nowak
MARTYNA MILLER
“Sexinsitu” – rosnące archiwum seksualnych doświadczeń
DANIELA WEISS
„when the lights go on in the darkroom” – queer and trans bodies
Autorstwo terminu “post-porn” przypisuje się fotografowi Winkowi van Kempen. W latach 80. grupa osób: Veronica Vera, Frank Moores, Candida Royale and Leigh Gates oraz pracująca w latach 80. w branży mainstreamowej pornografii Annie Sprinkle, zwróciły uwagę na konieczność stworzenia alternatywy uwzględniającej potrzeby kobiet oraz mniejszości seksualnych, a także odrzucenie uprzedmiotowienia aktorek_ów i zmianę estetyki gatunku na mniej przemocową. W latach 90. ruch proseksualnego feminizmu zyskał na znaczeniu, a o swoje prawa w tej sferze zaczęły upominać się również o soby ze społeczności trans, osoby zniepełnosprawnościami, czy starsze. Z czasem feministyczne porno stało się też pornem queerowym.
Jednocześnie post-porn stał się istotną strategią dla artystek_ów pracujących w obszarze filmu, sztuki wideo, fotografii, obiektu, performansu i wielu innych dziedzin. W latach 90. osoby zaangażowane w feministyczne porno zaczęły organizować własne nagrody i festiwale. Jednym z nich jest organizowany już po raz drugi, pomiędzy 13 a 18 czerwca 2023, Post Pxrn Film Festival Warsaw. Jego kuratorka, Aga Szreder i kurator Rafał Żwirek, tak deklarują na stronie festiwalu: “Wszyscy mamy ciała i niezbywalne prawo do tego, by się nimi cieszyć i używać ich tak, jak chcemy”.
Post-pornografia jest w swych założeniach antykapitalistyczna, anty patriarchalna i antyprzemocowa. Zwraca się przeciw instrumentalnemu traktowaniu osób pracujących w przynoszącym milionowe korzyści przemyśle pornograficznym. Odrzuca również powielanie odrealnionych kanonów seksualnej atrakcyjności, dąży do akceptacji różnorodności, wielości. Upomina się o prawa osób seksworkerskich, a także o prawa reprodukcyjne. Stanowi potężną dawkę wolności, a jednocześnie wskazuje jak o tą wolność, łamiąc systemowe ograniczenia, mamy się upominać. W tym rozumieniu jest ruchem prospołecznym, ruchem radykalnej czułości i troski, którą otacza również istoty nieludzkie i całą planetę, popierając tym samym aktywność osób ekoseksualnych. Istotą post-pornu jest coś więcej niż tylko wywołanie podniecenia seksualnego, ma dostarczać również podniety intelektualnej, a nawet doznań duchowych.
zdjęcie: dzięki uprzejmości Lady Moniq
28th Feminist Seminar
“With Pleasure. On the Radical Tenderness of Postpornography”
Muranów Cinema (Zbyszek hall), Warsaw, 17 June 2023, 3 PM–6 PM
This edition of the Seminar will take place during the Post Pxrn Film Festival Warsaw.
Seminar’s Program:
KAROLINA WIKTOR
To Domesticate Porn
ALEKSANDRA KLUCZYK
The Meaning of Visual Representation of Sex Workers in the Public Discourse
MAJA SMOSZNA
“Sick Pleasures”. Ania Nowak’s Practice
MARTYNA MILLER
“Sexinsitu” – Growing Archive of the Sexual Experience
DANIELA WEISS
„when the lights go on in the darkroom” – queer and trans bodies
The term “post-porn” is said to have been coined by photographer Wink van Kempen. In 1980s, a group of people, including Veronica Vera, Frank Moores, Candida Royale and Leigh Gates, as well as Annie Sprinkle, who worked in mainstream porn industry during that decade, realised the need to create an alternative that would embrace the needs of women and sexual minorities, do away with treating actors like objects, and make the aesthetics of the genre less violent. In the 1990s, the pro-sex feminist movement gained significance, and their rights in that sphere began to be claimed by trans individuals, people with disabilities, and the elderly. With time, feminist porn also became queer porn.
At the same time, post-porn emerged as a vital strategy for artists active in photography, object, performance, and many other areas. In the 1990s, people involved in feminist porn began organising their own award ceremonies and festivals. One of such events is the Post Pxrn Festival Warsaw, whose second edition takes place between 13th and 18th June 2023. Its curators, Aga Szreder and Rafał Żwirek, state on the festival website: “We all have bodies and the inalienable right to enjoy and make use of them as we see fit.”
By principle, post-pornography is anti-capitalist, anti-patriarchal, and opposed to violence. It protests against the instrumental use of people working in the porn industry, which generates multi-million profits. It also rejects the replication of unrealistic sexual attractiveness canons and pursues the acceptance of diversity, multiplicity. It claims sex workers’ rights and reproductive rights. It administers a heavy dose of freedom, while showing at the same time how to fight for this freedom by overcoming systemic constraints. As such, it is a pro-social movement, a movement of radical tenderness and care, extended also to non-human entities
and the whole planet, thus supporting the activity of ecosexual individuals. The essence of post-porn is more than arousing sexual excitement. It is also intended to offer intellectual stimulation, and even spiritual sensations.
photo: courtesy of Lady Moniq
Zapraszamy na XXVII Seminarium Feministyczne:
„Troska. Troskliwe działania i epistemologie”
1 kwietnia 2023, 15:00 – 18:00
Galeria Studio, Plac Defilad 1 PKiN, Warszawa
Plan seminarium:
Karolina Wilczyńska, Maintenance artist Mierle Laderman Ukeles jako figura „Uniwersalnej Opiekunki” w feministycznej wizji państwa opiekuńczego
Katarzyna Lewandowska, Ja? w stronę troski widoczności / intersekcjonalne strategie kuratorskie
Martyna Jastrzębska, W niemocy wrażliwie patrzę do siebie
Iwona Teodorczuk-Możdżyńska, Troska: uparte naprawianie świata
Joanna Pawlik, Inkluzywność jako troska, zindywidualizowana współpraca jako metoda kreacji zbiorowej.
Plenum Osób Opiekujących Się, Nie widać mnie
„Troska” to tytuł zaproponowany w 1969 roku przez Mierle Laderman Ukeles dla wystawy, która w historii sztuki zachowała się w formie „Manifestu dla Sztuki Utrzymania”. Wystawa „Care” miała składać się z trzech części – osobistej, ogólnej i dotyczącej utrzymania ziemi.
Ukeles rozpoczyna swój manifest od podziału rzeczywistości na pola życia i śmierci. Instynkt śmierci, pisze Ukeles, kojarzy się z separacją, indywidualnością i awangardą: „podążać swoją drogą ku śmierci, robić swoje”. Z kolei instynkt życiowy jest reprezentowany przez jedność, wieczny powrót, utrzymanie gatunku, opiekę, podtrzymujące systemy i działania, równowagę. Ukeles rozróżnia przy tym dwa główne systemy organizacyjne: Postęp i Utrzymanie (Development and Maintenance), gdzie utrzymanie obejmuje nie tylko zrównoważone relacje społeczne i środowisko naturalne (troskę o ziemię), ale także troskę o siebie.
W najbliższym Seminarium Feministycznym powracamy do tematu troski – który Ukeles wprowadziła do sztuki pół wieku temu – jako nigdy nie wyczerpanego i zawsze aktualnego. Troskę interpretujemy wielopoziomowo – odnosząc ją do wszelkiego rodzaju wspierających, powtarzalnych, często niewidocznych czynności, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania danego systemu – takiego jak archiwum, technologia, zasoby, rodzina, środowisko. Troska związana jest zarówno z historią codziennej pracy kobiet, jak i historią sztuki i dorobku artystycznego. Ale troska to też uczucie niepokoju, jakiego doznajemy myśląc o przyszłości.
Podczas XXVII Seminarium Feministycznego zastanawiamy się, w jaki sposób sztuka może aktywować lub reaktywować koncepcje i praktyki troski. Na ile troskliwe wysiłki, działania i epistemologie konstruują i warunkują nasz sposób bycia w świecie? Jak możemy przekierować systemy przemocowe w systemy troskliwe? Jak poprzez sztukę możemy wspólnie troszczyć się o siebie? Jakie relacje mogą wyłonić się dzięki takiemu działaniu? Jak wcielać praktyki opiekuńcze w praktykę artystyczną?
zdjęcie: dzięki uprzjemości Katarzyny Lewandowskiej
We invite you for the XXVII edition of Feminist Seminar:
„Care. Caring Actions and Epistemologies”
1 April 2023, 3 – 6 PM
Galeria Studio, Plac Defilad 1 PKiN, Warsaw
Plan of the seminar:
Karolina Wilczyńska, Maintenance artist Mierle Laderman Ukeles as the figure of the „Universal Carer” in the feminist vision of the welfare state
Katarzyna Lewandowska, Me? towards a concern for visibility / intersectional curatorial strategies
Martyna Jastrzębska, In my impotence, I look to myself sensitively
Iwona Teodorczuk-Możdżyńska, Care: stubbornly putting the world to rights
Joanna Pawlik, Inclusivity as care, individualised cooperation as a method of collective creation.
Plenum of Caring Persons, You cannot see me
Care is the title Mierle Laderman Ukeles proposed in 1969 for an exhibition that went down in art history in the form of her Manifesto for Maintenance Art. The show was to comprise three sections: personal, general, and Earth maintenance.Ukeles begins her manifesto by dividing reality into the spheres of life and death. The death instinct, she writes, brings to mind separation, individuality, the avant-garde: “to follow one’s own path to death, do your own thing”. The life instinct, in turn, is represented by unification, the eternal return, the perpetuation and maintenance of the species, survival systems and operations, equilibrium. Ukeles differentiates between two basic organisational systems: Development and Maintenance, in which the latter embraces not only sustainable social relations and the natural environment (care for the Earth), but also care for oneself.
On the occasion of the next Feminist Seminar, we return to the question of care – introduced in art by Ukeles half a century ago – as something that can never be exhausted and always remains topical. We interpret care from a range of various perspectives, associating it with all kinds of sustaining, repetitive, often invisible activities that are indispensable for the proper functioning of a given system, such as an archive, technology, resources, family, environment. Care relates to both the history of women’s everyday labour and to art history and artistic oeuvre. But care also means a sense of anxiety experienced when thinking about the future.
During the 27th Feminist Seminar, we will reflect on the ways in which art can activate and reactivate the concepts and practices of care. To what extent do caring efforts, actions and epistemologies construct and condition our way of being in the world? How can we re-channel systems of violence into systems of care? How can we use art to care about each other? What relations can emerge from such activities? How to implement care-providing practices in artistic practice?
photo: courtesy of Katarzyna Lewandowska
Zapraszamy na XXVI Seminarium Feministyczne:
„O alternatywnych sposobach opowiadania świata”
14 stycznia 2023, 15:00 – 18:00
lokal_30, Warszawa i online fb streaming na @lokal_30
Plan seminarium:
Małgorzata Król „Polska 2410”
Natalia Cieślak „Przeszłość jako przyszłość? O Realnej niemożliwości Iwony Demko”
Agata Jarosławiec „Pamięć somatyczna jako archiwum ludowej tożsamości”
Wera Morawiec „jak snuć opowieść przez gotowanie mitu”
Agata Read „OWULARIA – wizualizacja alternatywnego świata i proces definiowania fotografii feministycznej”
Świat strukturyzują dyskursy, mające określony, własny podmiot i zbiór pojęć, prawd oraz rozpoznań decydujących o tym, co jest, a co nie jest rzeczywiste. W świecie, w którym panuje dyskurs patriarchalny podmiotem jest mężczyzna, a więc przeszłość opowiadana jest na sposób męski, przyszłość wyobrażana w męskich kategoriach, męski jest język oraz to, co dozwolone, słuszne, prawdziwe i możliwe. To, co nie mieści się w obrębie patriarchalnej opowieści o świecie, wkładane jest między bajki. W jaki sposób w takim świecie, będąc podmiotem niemęskim i/lub nieheteronormatywnym, mówić i samostanowić o sobie, wyrażać siebie i swoje zdanie, snuć marzenia i konstruować feministyczno-queerowe przyszłości?
Jedną z odpowiedzi jest język bajki i bliskich jej legendy, bujdy, bredni, tego, co nierealne, wyobrażone lub kontrfaktyczne, a także feministyczna spekulacyjna fabuła. To, co nie wpisuje się w “racjonalną” i jedynie prawdziwą, patriarchalną wizję świata, ma wobec niej potencjał wywrotowy. Hrabina Marie Catherine d’Aulnoy pisząc w XVII w. Les Contes des Fées, krytykowała dwór francuski, panujące na nim zwyczaje i konwencje, które odbierały kobietom sprawczość i wolność. Odzyskana dla feminizmu figura wiedźmy stała się w latach 70-tych matronką amerykańskich grup W.I.T.C.H. czy francuskiego feministycznego magazynu Sorcières. Wróżka czuwała nad queerowymi RadicalFaeries. Sfera tego, co zdyskredytowane jako nieprawdziwe, w rękach kobiet i queerów – podmiotów deprecjonowanych, które podobnie jak sama fantazja nie pasują do patriarchalnej wizji świata, może stanowić przepełnioną potencjalnościami przestrzeń wolności i siły.
Podczas styczniowego Seminarium Feministycznego rozważymy jakiego rodzaju możliwości opracowywania nowych przyszłości oferuje nieprawda, porozmawiać o wyobrażeniach, które stanowić mogą ostoję czy być laboratoriami dla nowych myśli i języków oraz rezerwuarami alternatywnych form życia, tożsamości i funkcjonowania w świecie. Będziemy pytać o rolę fantazji w procesie odzyskiwania – queerowania i herstoryzowania – przeszłości oraz poddawania krytyce obecnych, krzywdzących i jednostronnych, sposobów nazywania, odczuwania i narratywizowania świata, opowiadania tego, czego powiedzieć głośno nie wolno lub nie da się wyrazić “racjonalnym” językiem oraz o figury fantastyczne, które stały się narzędziami emancypacji kobiet i queerów.
Seminarium będzie wydarzeniem towarzyszącym wystawie “Polska 2410”, artystka: Julia Woronowicz, kuratorka: Małgorzata Król, 16.12.2022-10.02.2023, lokal_30
pic: Iwona Demko, „Studentki podczas zajęć z malarstwa w pracowni profesory Józefy Mehoffer, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, grudzień 1933”, z cyklu „Realna niemożliwość”, 2020.
W tle (najdalej) widoczna Zofia Sieniawska-Majewska (malarka), Iwona Demko (artystka wizualna), Irena Lorentowicz (malarka, scenografka), Maria Prawdzic Szczawińska (malarka), Zofia Piramowicz (malarka) jako Józefa Mehoffer.
W oryginale: „Studenci podczas zajęć z malarstwa w pracowni profesora Józefa Mehoffera”, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie. Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn.: 1-N-3152-6, 1-K-4651, 1-K-5174a, 1-K-4086, 1-K-5358,51-772-3.
We invite you for the XXVI edition of Feminist Seminar:
„On the Alternative Ways of Telling the World”
14 January 2023, 3 – 6 PM
lokal_30, Warszawa and online fb streaming at @lokal_30
Plan of the seminar:
Małgorzata Król, „Poland 2410”
Natalia Cieślak, „The Past as the Future? On Iwona Demko’s Real Impossibility”
Agata Jarosławiec, „Somatic Memory as an Archive of People’s Identity”
Wera Morawiec, „How to Weave Tales by Cooking Myth”
Agata Read, „OVULARIA – A Visualisation of an Alternative World and a Process of Defining Feminist Photography”
The world is structured by discourses that have their own specified subject and a collection of concepts, truths and observations that determine what is real and what is not. In a world dominated by patriarchal discourse, the subject is a man, and therefore the past is told in a male way, the future is imagined in male categories, language is male, and so are things that are allowed, right, true and possible. What falls outside the scope of the patriarchal story of the world is treated like a fairy tale. As a non-male and/or non-heteronormative subject in such a world, how can one talk about and self-determine oneself, express oneself and one’s opinions, dream and construct feminist-queer futures?
One of the answers is the language of fairy tale and its kindred legend, tall story, nonsense, the unreal, the imagined or counterfactual, and feminist speculative storyline. Everything that does not match the “rational” and only true, patriarchal vision of the world carries a subversive potential in relation to that vision. Writing Les Contes des Fées in the 17th century, Countess Marie Catherine d’Aulnoy criticised the French royal court, its customs and conventions, which deprived women of agency and liberty. Reclaimed for feminism, the witch figure in the 1970s became a patroness of the American W.I.T.C.H. groups and the feminist magazine Sorcières. In turn, the fairy figure watched over queer RadicalFaeries. Tapped into by women and queers – belittled subjects that, like fantasy itself, do not fit within the patriarchal vision of the world – the sphere of what is discredited as false may become space of freedom and power brimming with potentiality.
During the January Feminist Seminar, we will to consider what kind of possibilities of developing new futures are offered by non-truth. We want to talk about imagined visions that may become mainstays or laboratories of new thoughts and languages as well as reservoirs of alternative forms of life, identity and functioning in the world. We will ask about the role of fantasy in the process of reclaiming – queering and herstorying – the past and criticising the current wrongful and unilateral ways of defining, sensing and narrating the world; the role of saying what cannot be said aloud or cannot be stated in a “rational” language. We also want to enquire about fantastical figures that became tools of emancipation in the hands of women and queers.
The Seminar will accompany the exhibition „Poland 2410”, artist: Julia Woronowicz, curator: Małgorzata Król, 16 December 2022–10 February 2023, lokal_30
pic: Iwona Demko, „Female students during painting classes in the studio of Professor Józefa Mehoffer, Academy of Fine Arts in Krakow, December 1933”, from the „Real Impossibility” series, 2020.
Visible in the background (the furthest) Zofia Sieniawska-Majewska (paintress), Iwona Demko (visual artist), Irena Lorentowicz (paintress, scenographer), Maria Prawdzic-Szczawińska (paintress), Zofia Piramowicz (paintress) as Józefa Mehoffer.
Original caption: „Students during painting classes in the studio of Professor Józef Mehoffer”, Academy of Fine Arts in Krakow. National Digital Archives, sign.: 1-N-3152-6, 1-K-4651, 1-K- 5174a, 1-K-4086, 1-K-5358,51-772-3.
Kobieca seksualność. Za mało o niej mówimy, za mało kształtuje nas same, nasze relacje, naszą działalność zawodową, twórczą, nasze życia. Tymczasem wszechogarniający charakter i totalność kobiecego doświadczenia seksualnego, zatracenie poczucia własnej podmiotowości, jego rozpłynięcie się, niosą potencjał wielkiej zmiany. Ta zmiana może dokonać się na wielu poziomach: politycznym, społecznym, obyczajowym, kulturowym i duchowym.
Dotychczasowe efekty rewolty lat 60. zeszłego wieku przyniosły nam rozczarowanie. Zapomniane zostały nasze potrzeby: wciąż dominuje męskocentryczne, jednowymiarowe i pragmatyczne spojrzenie na seks. Odebranie erotyzmowi jego wymiaru egzystencjalnego, ludzkiego i duchowego, traktowanie ciała jako maszyny z instrukcją obsługi, stało się powodem do dzisiejszego zniechęcenia wolnością seksualną. Obyczajowa rewolta Zachodu ominęła zresztą Polskę szerokim łukiem, a konserwatywne rządy po 1989 roku kobiece ciała potraktowały jako daninę dla Kościoła, niczego bardziej nie pragnąc niż całkowitej kontroli naszej seksualności.
Potrzeba nam nowej praktyki, bazującej na seksualnym doświadczeniu innym niż męskie. Jego zwiazkotwórczy charakter, powiązanie z namiętnością, bliskością, poczuciem bezpieczeństwa, wreszcie niesiony przez niego specyficzny rodzaj poznania – poprzez unię myśli i czucia – ma siłę subwersji i może wysadzić w powietrze współczesny świat z jego pionowymi hierarchiami władzy, kodeksami norm i listami powinności, zakazów oraz nakazów. W tym duchu właśnie pisała Agata Araszkiewicz o kobiecym pożądaniu i popędzie, który otwiera nas na świat i relacje z innymi, który wyzwala kreatywność i chęć przedefiniowywania utartych społecznych schematów.
Nowa rewolucja przyniesie nam usankcjonowanie sposobu odczuwania, w którym pozytywnie wartościowanie są emocje, a życie duchowe i intelektualne nie będą oddzielone od ciała, lecz będą z niego wychodzić.
Czy tak właśnie przebiegnie rewolucja? Czy już widać jej oznaki?
Program:
Justyna Górowska i Ewelina Jarosz, Cyberzaślubiny z krewetkami solankowymi: prezentacja projektu zrealizowanego z założycielkami ruchu ekoseksluanego w USA – Annie Sprinkle i Beth Stephens
Aleksandra Młynarczyk-Gemza, W stronę integracji cienia. Kobiecy foto-rytuał
Hanna Nowicka, Tożsamość wypowiedziana przez ciało
Agnieszka Rayzacher, Namiętność, świadomość, intuicja. Natalia LL oraz Alicja i Bożena Wahl jako pionierki kobiecej rewolucji seksualnej
Dwudziesta trzecia edycja Seminarium Feministycznego odbędzie się w przestrzeni Galerii Studio w Warszawie i będzie towarzyszyć wystawie MATERIA(L)NIE. Alicja Bielawska i Barbara Falender, której kuratorką jest Paulina Olszewska.
Female sexuality. We don’t talk about it enough, it shapes us too little—our relationships, our professional and creative activity, our lives. Meanwhile the all-encompassing nature and totality of female sexual experience and the loss of a sense of one’s own subjectivity— its dissolution—carry potential for great change. This change can take place on many levels: political, social, moral, cultural, and spiritual.
The results of the revolt of the 1960s have so far left us disillusioned. Our needs have been forgotten—a masculine-centred, one-dimensional and pragmatic view of sex still prevails, depriving eroticism of its existential, human and spiritual dimension, treating the body as a machine with an instruction manual. This is the reason for today’s discouragement of sexual freedom.
The moral revolution of the West bypassed Poland by a wide margin, and after 1989 conservative governments treated women’s bodies as dowry for a Church desiring nothing less than total control over our sexuality.
We need a new practice based on sexual experience other than male. Its relationship-building character, its connection with passion, closeness, a sense of security, and ultimately the specific kind of cognition it brings—through a union of thought and feeling—has a power of subversion that can blow apart the contemporary world and its vertical hierarchies of power, codes of norms and lists of duties, orders and prohibitions.
It is in this spirit that Agata Araszkiewicz has written about a female desire and drive that opens us up to the world and to relationships with others, that triggers creativity and a desire to redefine established social patterns.
The new revolution will sanction a way of feeling in which emotions are positively valued, and spiritual and intellectual life will not be separated from the body, but will come from it.
Is this how the revolution will take place? Are there already signs of it?
The twenty-third edition of the Feminist Seminar will take place in the space of Galeria Studio in Warsaw and will accompany the exhibition MATERIA(L)NIE. Alicja Bielawska and Barbara Falender, curated by Paulina Olszewska.
Alicja Wahl, Pelasia, 1974, tusz na papierze, 57,5 x 59 cm
12 lutego 2022, 15:00-18:00
Galeria Studio (pl. Defilad 1, Warszawa) oraz online:https://zoom.us/j/94287995825…
Kod dostępu: 826356
Identyfikator: 942 8799 5825
February 12, 2022
Studio Gallery (pl. Defilad 1, Warsaw) and online:https://zoom.us/j/94287995825…
– Moje filmy mówiły o pogardzie i nienawiści, o reżimach dzielących ludzi, politykach, którzy grają strachem i manipulują opinią publiczną, o skorumpowanych mediach. Miałam świadomość, że ten czas nie minął, ale zasnął i może się obudzić, jeśli nie będziemy czujni. To się niestety dzieje. Szczepionka Holocaustu i gułagów przestała działać – powiedziała. – Trudno mi się cieszyć naszym świętem, kiedy to samo dzieje się niedaleko, na naszych granicach, gdzie ludzie umierają z zimna w lesie, tylko dlatego, że są inni. Dzieje się to za naszym przyzwoleniem. Żadne demokratyczne państwo nie może pozwolić na to, żeby bezbronni i niewinni ludzie umierali na jego granicach. Umierali w milczeniu, jak bohaterowie moich filmów. Nie godzę się na to, żeby Straż Graniczna grała rolę strażników muru berlińskiego, a miejscowa ludność – donosicieli. Stan wyjątkowy został wprowadzony, żeby nie było śladów. Mam nadzieję, że człowieczeństwo wciąż będzie dla nas najważniejsze.
Konto: 93 1940 1076 3069 8598 0000 0000
https://www.hf.org.pl/ao/index.php?id=2546
–My films talked about contempt and hatred, about regimes that divide people into better and worse, about fearmongering politicians who manipulate public opinion, about corrupted media. I was aware that this time did not end, but only fell asleep and could come back at any moment if we are not careful enough. This is unfortunately happening. The vaccines of the Holocaust and the gulags are no longer working. It is difficult for me to enjoy our holiday today if I realise that something like this is happening very close to us, on our border. That people die there, whose main sin is that they are different. This is happening with our consent. No democratic state can allow innocent people to die on its borders. Die in silence like the protagonists of my films. I do not agree to cast Polish border guards as guards of the Berlin Wall. I do not accept that the local people play the role of informers. The state of emergency has been introduced so that there are no traces. I hope that humanity will still be the most important thing for us.
Homo Faber, Account number: 93 1940 1076 3069 8598 0000 0000
https://www.hf.org.pl/ao/index.php?id=7
11 grudnia 2021, w godz. 15.00-18.00
online
11 December 2021
online
Zapraszamy do nadsyłania propozycji na
XXIII Seminarium Feministyczne
Rozkosz, twórczość, spełnienie. O potrzebie kobiecej rewolucji seksualnej
12 lutego 2022
Galeria Studio (pl. Defilad 1, Warszawa) oraz online
Kobieca seksualność. Za mało o niej mówimy, za mało kształtuje nas same, nasze relacje, naszą działalność zawodową, twórczą, nasze życia. Tymczasem wszechogarniający charakter i totalność kobiecego doświadczenia seksualnego, zatracenie poczucia własnej podmiotowości, jego rozpłynięcie się, niosą potencjał wielkiej zmiany. Ta zmiana może dokonać się na wielu poziomach: politycznym, społecznym, obyczajowym, kulturowym i duchowym.
Dotychczasowe efekty rewolty lat 60. zeszłego wieku przyniosły nam rozczarowanie. Zapomniane zostały nasze potrzeby: wciąż dominuje męskocentryczne, jednowymiarowe i pragmatyczne spojrzenie na seks. Odebranie erotyzmowi jego wymiaru egzystencjalnego, ludzkiego i duchowego, traktowanie ciała jako maszyny z instrukcją obsługi, stało się powodem do dzisiejszego zniechęcenia wolnością seksualną. Obyczajowa rewolta Zachodu ominęła zresztą Polskę szerokim łukiem, a konserwatywne rządy po 1989 roku kobiece ciała potraktowały jako daninę dla Kościoła, niczego bardziej nie pragnąc niż całkowitej kontroli naszej seksualności.
Potrzeba nam nowej praktyki, bazującej na seksualnym doświadczeniu innym niż męskie. Jego zwiazkotwórczy charakter, powiązanie z namiętnością, bliskością, poczuciem bezpieczeństwa, wreszcie niesiony przez niego specyficzny rodzaj poznania – poprzez unię myśli i czucia – ma siłę subwersji i może wysadzić w powietrze współczesny świat z jego pionowymi hierarchiami władzy, kodeksami norm i listami powinności, zakazów oraz nakazów. W tym duchu właśnie pisała Agata Araszkiewicz o kobiecym pożądaniu i popędzie, który otwiera nas na świat i relacje z innymi, który wyzwala kreatywność i chęć przedefiniowywania utartych społecznych schematów.
Nowa rewolucja przyniesie nam usankcjonowanie sposobu odczuwania, w którym pozytywnie wartościowanie są emocje, a życie duchowe i intelektualne nie będą oddzielone od ciała, lecz będą z niego wychodzić.
Czy tak właśnie przebiegnie rewolucja? Czy już widać jej oznaki?
Dwudziesta trzecia edycja Seminarium Feministycznego odbędzie się w przestrzeni Galerii Studio w Warszawie i będzie towarzyszyć wystawie MATERIA(L)NIE. Alicja Bielawska i Barbara Falender, której kuratorką jest Paulina Olszewska.
Zapraszamy do nadsyłania propozycji 20-minutowych wystąpień, które powinny zawierać informację o wystąpieniu oraz notkę o autorce_rze, a także co najmniej jedno zdjęcie ilustrujące prezentację. Zgłoszenia prosimy nadsyłać do 29.01.2022 na adres: seminarium.feministyczne@gmail.com
zdjęcie: Barbara Falender, Poduszka erotyczna, 1974, marmur karraryjski, 18 x 18 x 14 cm, fot. Błażej Pindor
This is a cordial invitation to submit your proposals to
the 23rd Feminist Seminar
Pleasure, creation, fulfillment. On the need for a female sexual revolution
12 February 2022
Studio Gallery and online
Female sexuality. We don’t talk about it enough, it shapes us too little—our relationships, our professional and creative activity, our lives. Meanwhile the all-encompassing nature and totality of female sexual experience and the loss of a sense of one’s own subjectivity— its dissolution—carry potential for great change. This change can take place on many levels: political, social, moral, cultural, and spiritual.
The results of the revolt of the 1960s have so far left us disillusioned. Our needs have been forgotten—a masculine-centred, one-dimensional and pragmatic view of sex still prevails, depriving eroticism of its existential, human and spiritual dimension, treating the body as a machine with an instruction manual. This is the reason for today’s discouragement of sexual freedom.
The moral revolution of the West bypassed Poland by a wide margin, and after 1989 conservative governments treated women’s bodies as dowry for a Church desiring nothing less than total control over our sexuality.
We need a new practice based on sexual experience other than male. Its relationship-building character, its connection with passion, closeness, a sense of security, and ultimately the specific kind of cognition it brings—through a union of thought and feeling—has a power of subversion that can blow apart the contemporary world and its vertical hierarchies of power, codes of norms and lists of duties, orders and prohibitions.
It is in this spirit that Agata Araszkiewicz has written about a female desire and drive that opens us up to the world and to relationships with others, that triggers creativity and a desire to redefine established social patterns.
The new revolution will sanction a way of feeling in which emotions are positively valued, and spiritual and intellectual life will not be separated from the body, but will come from it. Is this how the revolution will take place? Are there already signs of it?
The twenty-third edition of the Feminist Seminar will take place in the space of Galeria Studio in Warsaw and will accompany the exhibition MATERIA(L)NIE. Alicja Bielawska and Barbara Falender, curated by Paulina Olszewska.
We invite you to submit proposals for 20-minute presentations, which should include information about the presentation and a note about the author and at least one photo illustrating the presentation. Please send your submissions by 29.01.2022 to: seminarium.feministyczne@gmail.com
Pictured: Barbara Falender, Erotic Pillow, 1974, Carrara marble, 18 x 18 x 14 cm, photo by Błażej Pindor
Punktem wyjścia do tej edycji Seminarium Feministycznego jest figura Wiedźmy reprezentująca obszary wiedzy rugowane, marginalizowane i deprecjonowane w patriarchalnej wizji świata, przedstawiającej się jako „racjonalną”, „uniwersalną”, a więc jedyną słuszną i jedyną możliwą. Ta narracja, mimo iż podlegająca ciągłej dekonstrukcji m.in. w perspektywie feministycznej, studiach nad imperializmem i kolonializmem oraz nad szeroko pojętą klasowością w społeczeństwach, wciąż determinuje charakter relacji jakie w nich zachodzą, definiuje pozycję kobiet, stosunek do mniejszości, natury i praw zwierząt. Według tego paradygmatu – wyższości gatunku ludzkiego, a konkretnie jego męskiej i białej odmiany – sformatowane zostało nasze widzenie świata, eksploatowanie naturalnych zasobów dla zysku i wygody rasy ludzkiej.
„Odkrycia geograficzne” uruchomiły zawłaszczanie i niszczenie kultur pozaeuropejskich oraz wyzysk ludzi kolorowych. A procesy czarownic skutecznie przypieczętowały uprzedmiotowienie, zniewolenie i zastraszenie kobiet jako grupy społecznej, dokonując ostatecznego rozdziału kiedyś nierozerwalnych sfer – mocy kobiecej seksualności i sacrum. System zarządzania społeczeństwami oparty na przemocy grup roszczących sobie prawo do przywilejów wobec pozostałych, dzięki będącym w jego służbie religii, filozofii, nauce, medycynie oraz sztuce, wytworzył instytucje legitymizujące i usprawiedliwiające jego działania. Nie mógłby jednak tak sprawnie i długofalowo działać, bez zarządzania wiedzą, decydowania o tym kto może w jej tworzeniu uczestniczyć, kto ma do niej dostęp, a przede wszystkim w jaki sposób jest ona konstruowana. Jaki tekst może być uważany za naukowy? Jaki rodzaj aktywności twórczej to sztuka?
Program:
1. Katarzyna Swinarska, Czarownica jako czuła opiekunka i siostra, outsiderka
2. Elka Krajewska, Zlot Pra-Matria – 19-30 września 2007 – świadectwo
3. Joanna Pawlik, Odmienna kobiecość
4. Iza Moczarna-Pasiek, Czerwony Namiot – Ćwiczenia z Krwawienia
Na zdjęciu: Katarzyna Swinarska, dokumentacja akcji zbierania pokrzyw, fot. Jarosław Czarnecki
This time, the Feminist Seminar revolves around the Witch figure. The Witch represents everything that is eliminated, marginalised and belittled in the patriarchal vision of the world, which posits itself as “rational”, “universal”, and therefore as the only right and possible vision. Although this narrative undergoes an ongoing deconstruction, for example in feminism, studies on imperialism, colonialism and broadly understood class issues in societies, it continues to determine social relations. It defines the position of women, attitudes to minorities, nature and animal rights. This paradigm of superiority of the human species, or more precisely its male and white representatives, has formatted our worldview, leading to the exploitation of natural resources for the sake of profit and comfort of the human race.
“Geographical discoveries” unleashed the appropriation and destruction of non-European cultures and the exploitation of people of colour. Witch trials effectively sealed the objectification, enslavement and intimidation of women as a social group, introducing an ultimate division between once inseparable spheres: the power of female sexuality and the sacred. The social management system based on violence perpetrated by groups claiming privilege over others, with the help of religion, philosophy, science, medicine and art at its service, created institutions that legitimise and justify its actions. However, it could not operate so effectively and for so long without knowledge management: choosing those who can participate in building it, who have access to it, and above all determining the manner of knowledge construction. What kind of texts can be deemed scientific? What kind of creative activity is art?
Programme
Katarzyna Swinarska, The Witch as a Tender Carer and Sister, an Outsider
Elka Krajewska, Pra-Matria Congress – 19–30 September 2007 – A Testimony
Joanna Pawlik, A Different Womanhood
Iza Moczarna-Pasiek, Red Tent – Exercises in Bleeding.
Image: Katarzyna Swinarska, documentation of the nettles picking action, photo by Jarosław Czarnecki
Katarzyna Swinarska, dokumentacja akcji zbierania pokrzyw, fot. Jarosław Czarnecki
„Wiedza wyklęta” | część druga
24 października 2021, w godz. 15.00-18.00
lokal_30, ul. Wilcza 29/12, Warszawa
oraz online