CFP: XXXI Seminarium Feministyczne
Artystki w drodze. Podróżniczki, migrantki, uchodźczynie
25 kwietnia 2024
termin XXXI Sem Fem: 25.04.2024
miejsce: Dom Norymberski w Krakowie

Podróże kobiet to szczególne zagadnienie, ponieważ ze względu na swoją pozycję w społeczeństwie, mobilność kobiet z różnych względów była i nadal jest w ograniczana. W XIX-wiecznej karykaturze z niemieckojęzycznej gazety zreprodukowanej w książce Pera Faxnelda “Satanic Feminism”, pod hasłem „Niesamowity rozwój” kobieta jadąca na rowerze zestawiona została z Wiedźmą na miotle. Obawy przeciwników praw kobiet okazały się słuszne, gdyż ten prosty środek lokomocji odegrał istotną rolę w zwiększeniu mobilności i emancypacji kobiet, w tym w organizowaniu demonstracji sufrażystek. Podróże podejmowały również pierwsze pokolenia kobiet aspirujących do profesjonalnej kariery artystycznej.
W 1895 roku młoda rzeźbiarka Teresa Feodorowna Ries stworzyła figurę Wiedźmy przygotowującej się na Sabat Czarownic. Atrybutem tego protofeministycznego wizerunku kobiecości jest miotła, która ma posłużyć za środek transportu. Ries odbyła wiele podróży w celach artystycznych, jak i poznawczych, np. uchodzącą za niebezpieczną podróż nad jezioro Bajkał. W wieku siedemdziesięciu kilku lat, prześladowana za żydowskie pochodzenie przez nazistów, musiała uciekać z Wiednia. Schronienie znalazła w malowniczym szwajcarskim Lugano – swoim „gorzkim raju”, gdzie spędziła resztę życia i aż do jego końca zabiegała u austriackich władz o odnalezienie i ochronę jej pozostawionych w Wiedniu prac. Jak pisała w swoich wspomnieniach „I tak miałam większe szczęście niż 5 milionów ludzi…”.
Dziś kobiety jako część artystycznego świata, „turystyki artystycznej” podróżują, zmieniają miejsce zamieszkania aby realizować projekty, brać udział w rezydencjach i wydarzeniach artystycznych. Nie zawsze jednak taka podróż wiąże się jedynie z potrzebą artystycznego rozwoju. Czasami o emigracji decydują względy ekonomiczne i polityczne. Zwłaszcza w ostatnich latach, rezydencje artystyczne okazują się jedyną drogą ucieczki z obszarów objętych wojną. Istotna jest też kwestia potencjalnych zagrożeń związanych z podróżą, które kobiety muszą brać pod uwagę w patriarchalnych społeczeństwach.
W najbliższym Seminarium Feministycznym chciałybyśmy oddać głos:
– artystkom o doświadczeniu migracyjnym i uchodźczym lub pracującym z osobami uchodźczymi, autorkom projektów/prac opartych na doświadczeniu podróży,
– badaczkom/badaczom zajmującym się biografiami, twórczością artystek imigrantek, uchodźczyń, procesów migracyjnych w kontekście sztuki.

Prosimy o nadsyłanie abstraktów o długości 300 słów (z biografią autorki/a o długości 100 słów) wraz z sugerowaną ilustracją na adres: seminarium.feministyczne@gmail.com
Seminarium Feministyczne jest wydarzeniem komplementarnym do wystawy „Artystka w podróży”, Dom Norymberski w Krakowie, 9-26 kwietnia 2024.
Zdjęcie: “Un Paradiso Amaro”, kard z filmu, reż. Valerie Habsburg Anka Leśniak Karl Martin Pold, 2021

Zapraszamy na XXX Seminarium Feministyczne
Czujne ciała: sztuka i medycyna
13 stycznia 2024, godz. 15.00-18.00
Fundacja Alina, Brzozowa 31/33, 00-258 Warszawa

Program wystąpień:
1) Sylwia Gorak, “Echolokacja -sztuka-choroba-przemiana”
2) Iza Moczarni-Pasiek, “Kalendarz Amazonek – herstoria pewnej idei”
3) Patrycja Orzechowska, “Miłość i Medycyna. Antologia (1864-2014), 2014”
4) dr Magdalena Furmanik-Kowalska, “Lekarstwo na ból. O sztuce chińskiej artystki Zhang Yanzi”
5) Barbara Niewiadomska, “JA. ONA. JEJ. Portrety kobiet.”

W „Narodzinach kliniki” Michel Foucault przedstawia genezę funkcjonowania w społeczeństwie koncepcji normy jako modelu epistemologicznego organizującego wiedzę. Wpisana w ten model współczesna medycyna, jako jedno z narzędzi poznawania zobiektywizowanej prawdy o świecie, traktuje chorobę jako
niezgodną z normą, kładąc jednocześnie duży nacisk na utrzymanie kontroli nad ciałem.
Aktywności twórcze mają potencjał podważania dominujących narracji i sposobów myślenia o ciele – poszukiwania nowych definicji, nowego znaczenia cielesności. Proponowania nowych sposobów bycia, funkcjonowania w przestrzeni publicznej, wprowadzania niestygmatyzujących zasad, a nawet emancypacji niemieszczącej się w kanonach społecznych cielesności. Obserwacja ciała, które jest lub staje się niepotoczne, może przerodzić się w kreatywny stan twórczy, który pełni rolę regeneracji ciała, oswajania tematu choroby lub/i przemian ciała.
„Czujne ciała” to tytuł XXX Seminarium Feministycznego, które odbywać się będzie w przestrzeni Fundacji Alina przy ulicy Brzozowej w Warszawie. Przestrzeń ta była w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku pracownią rzeźbiarki Aliny Szapocznikow. Postawę twórczą Szapocznikow cechowały – jak piszą organizatorki – przede wszystkim odwaga w eksperymentowaniu z materią, formą i tematyką prac oraz przełamywaniem tabu, i.a. poszukiwanie namacalności życia, cielesności, przemijalności, transgresji, sprawczości. XXX Seminarium Feministyczne towarzyszy zakończeniu organizowanej w Fundacji Alina wystawy „Change of Life” Moniki Mamzety, która w swoich pracach dekonstruuje kulturowe/przedmiotowe postrzeganie ciała i zwraca uwagę na biologię nierozerwalnie związaną z kobiecym życiem. Odpowiadając na zaproszenie do zorganizowania tu kolejnej edycji Seminarium Feministycznego przędziemy dalej powyższe wątki. Czym jest doskonałość ciała? Czy kryzys ciała może stać się impulsem do praktyki twórczej, badawczej; do tworzenia społeczności? W jaki sposób wyjątkowość ciała kształtują jego przemiany takie jak np.: choroba, zabiegi medyczne, dziedzictwo genetyczne, ślady upływu czasu? Jak manifestuje się w sztuce temat opieki medycznej? Czy praktyka artystyczna może być tożsama z praktyką leczenia?

Ilustracja: Sylwia Gorak, DRAWING PERFORMANCE – looking for the light-switch in the fair room, Londyn, Byam Shawn School Of Arts, dzięki uprzejmości artystki

Zapis spotkania:

XXX Seminarium Feministyczne: Czujne ciała: sztuka i medycyna from Seminarium Feministyczne on Vimeo.

Zapraszamy na XXIX Seminarium Feministyczne
Nowa zbiorowość – o dzisiejszych perspektywach na sztukę kobiet lat 70. XX wieku
7 października 2023, godz. 15.00-18.00
lokal_30, Warszawa
live streaming na fb lokal_30

Osoby zajmujące się historią sztuki, jak i osoby artystyczne poszukujące feministycznej genealogii dla swoich praktyk, rewidują dziś język i kanon polskiej historii sztuki. W efekcie przywracają pamięć o twórczyniach, które ze względu na m.in. płeć, klasę czy wiek funkcjonowały poza albo na marginesach świata sztuki.

Do niedawna narracje na temat sztuki lat 70. dotyczyły przede wszystkim problemów artykułowanych z perspektywy postulatów feminizmu drugiej fali. Współcześnie, osoby badające ten temat zwracają się w stronę lokalnych kontekstów i odchodzą od zachodnich dyskursów historii sztuki o kolonialnym charakterze. Rezygnują także z jednowymiarowego określenia „sztuka feministyczna” na rzecz istniejącej, wielowymiarowej praktyki oraz polityki emancypacji. Uwzględniają sprawczość kobiet i formy ich wzajemnej? współpracy, a także podejmują się intersekcjonalnej analizy historii kobiecej pracy o charakterze reprodukcyjnym czy afektywnym, podważając przy tym heteronormatywne wzorce.

Przykładem takiej reorientacji jest niedawno wydana książka Agaty Jakubowskiej „Sztuka i emancypacja kobiet w socjalistycznej Polsce. Przypadek Marii Pinińskiej-Bereś“. Autorka wnioskuje o zmianę paradygmatu. Sztuka kobiet w socjalistycznej Europie powinna być analizowana z perspektywy lokalnej, stanowiącej naturalne środowisko danych artystek. Postuluje o zmianę praktyki epistemologicznej, w tym ujęciu koncepcje świata zachodniego są jedynie komponentami wchodzącymi w dialog z procesami regionalnymi.

Na XXIX Seminarium Feministycznym chcemy wspólnie przyjrzeć się nowemu horyzontowi badawczemu i dzisiejszym praktykom: artystycznym, badawczym i teoretycznym względem sztuki kobiet lat 70. Tytułowa „nowa zbiorowość” wiąże się zarówno z pokoleniową zmianą, jak i ze świadomością wspólnej – pluralistycznej i zróżnicowanej herstorii wszystkich osób zajmujących się na różnych polach sztuką kobiet i sztuką feministyczną w Polsce po 1989 roku. Postawie bardzo bliskiej samym założeniom SemFem.

Program wystąpień:
1.Wiktoria Szczupacka, “1975 – Warszawskie wystawy zorganizowane z okazji Międzynarodowego Roku Kobiet. Usytuowane studium przypadku – państwowy feminizm i sztuka”
2. Małgorzata Miśniakiewicz, “Perspektywa infrastrukturalna”
3. Paulina Olszewska, “Transpokoleniowe dialogi artystyczne w warszawskiej Galerii Studio”
4. Alicja Patanowska, “Krystyna Cybińska, Magdalena Abakanowicz i Judy Chicago. Jak rzemiosło pomaga mi odzyskiwać kontakt z własnym ciałem”
5. Monika Waraxa, “Oko serca i prace solarystyczne Hanny Orzechowskiej”

Ilustracja: Hanna Orzechowska, akwarela, 1948-49

Zapis spotkania:

XXIX Seminarium Feministyczne: Nowa zbiorowość – o dzisiejszych perspektywach na sztukę kobiet lat 70. XX wieku from Seminarium Feministyczne on Vimeo.

Zapraszamy na XXVIII Seminarium Feministyczne
“Z rozkoszą. O radykalnej czułości postpornografii”
Kino Muranów (sala Zbyszek), Warszawa, 17 czerwca 2023, godz. 12.00-14.30
Ta edycja Seminarium będzie się odbywać w trakcie Post Pxrn Film Festival Warsaw.

Program Seminarium:
KAROLINA WIKTOR
Oswoić porno
ALEKSANDRA KLUCZYK
Znaczenie reprezentacji wizualnych osób pracujących seksualnie w dyskursie publicznym
MAJA SMOSZNA
„Chore rozkosze” o praktyce Ani Nowak
MARTYNA MILLER
“Sexinsitu” – rosnące archiwum seksualnych doświadczeń
DANIELA WEISS
„when the lights go on in the darkroom” – queer and trans bodies

Autorstwo terminu “post-porn” przypisuje się fotografowi Winkowi van Kempen. W latach 80. grupa osób: Veronica Vera, Frank Moores, Candida Royale and Leigh Gates oraz pracująca w latach 80. w branży mainstreamowej pornografii Annie Sprinkle, zwróciły uwagę na konieczność stworzenia alternatywy uwzględniającej potrzeby kobiet oraz mniejszości seksualnych, a także odrzucenie uprzedmiotowienia aktorek_ów i zmianę estetyki gatunku na mniej przemocową. W latach 90. ruch proseksualnego feminizmu zyskał na znaczeniu, a o swoje prawa w tej sferze zaczęły upominać się również o soby ze społeczności trans, osoby zniepełnosprawnościami, czy starsze. Z czasem feministyczne porno stało się też pornem queerowym.
Jednocześnie post-porn stał się istotną strategią dla artystek_ów pracujących w obszarze filmu, sztuki wideo, fotografii, obiektu, performansu i wielu innych dziedzin. W latach 90. osoby zaangażowane w feministyczne porno zaczęły organizować własne nagrody i festiwale. Jednym z nich jest organizowany już po raz drugi, pomiędzy 13 a 18 czerwca 2023, Post Pxrn Film Festival Warsaw. Jego kuratorka, Aga Szreder i kurator Rafał Żwirek, tak deklarują na stronie festiwalu: “Wszyscy mamy ciała i niezbywalne prawo do tego, by się nimi cieszyć i używać ich tak, jak chcemy”.
Post-pornografia jest w swych założeniach antykapitalistyczna, anty patriarchalna i antyprzemocowa. Zwraca się przeciw instrumentalnemu traktowaniu osób pracujących w przynoszącym milionowe korzyści przemyśle pornograficznym. Odrzuca również powielanie odrealnionych kanonów seksualnej atrakcyjności, dąży do akceptacji różnorodności, wielości. Upomina się o prawa osób seksworkerskich, a także o prawa reprodukcyjne. Stanowi potężną dawkę wolności, a jednocześnie wskazuje jak o tą wolność, łamiąc systemowe ograniczenia, mamy się upominać. W tym rozumieniu jest ruchem prospołecznym, ruchem radykalnej czułości i troski, którą otacza również istoty nieludzkie i całą planetę, popierając tym samym aktywność osób ekoseksualnych. Istotą post-pornu jest coś więcej niż tylko wywołanie podniecenia seksualnego, ma dostarczać również podniety intelektualnej, a nawet doznań duchowych.

zdjęcie: dzięki uprzejmości Lady Moniq

Zapraszamy na XXVII Seminarium Feministyczne:
„Troska. Troskliwe działania i epistemologie”
1 kwietnia 2023, 15:00 – 18:00
Galeria Studio, Plac Defilad 1 PKiN, Warszawa

Plan seminarium:

Karolina Wilczyńska, Maintenance artist Mierle Laderman Ukeles jako figura „Uniwersalnej Opiekunki” w feministycznej wizji państwa opiekuńczego
Katarzyna Lewandowska, Ja? w stronę troski widoczności / intersekcjonalne strategie kuratorskie
Martyna Jastrzębska, W niemocy wrażliwie patrzę do siebie
Iwona Teodorczuk-Możdżyńska, Troska: uparte naprawianie świata
Joanna Pawlik, Inkluzywność jako troska, zindywidualizowana współpraca jako metoda kreacji zbiorowej.
Plenum Osób Opiekujących Się, Nie widać mnie

„Troska” to tytuł zaproponowany w 1969 roku przez Mierle Laderman Ukeles dla wystawy, która w historii sztuki zachowała się w formie „Manifestu dla Sztuki Utrzymania”. Wystawa „Care” miała składać się z trzech części – osobistej, ogólnej i dotyczącej utrzymania ziemi.
Ukeles rozpoczyna swój manifest od podziału rzeczywistości na pola życia i śmierci. Instynkt śmierci, pisze Ukeles, kojarzy się z separacją, indywidualnością i awangardą: „podążać swoją drogą ku śmierci, robić swoje”. Z kolei instynkt życiowy jest reprezentowany przez jedność, wieczny powrót, utrzymanie gatunku, opiekę, podtrzymujące systemy i działania, równowagę. Ukeles rozróżnia przy tym dwa główne systemy organizacyjne: Postęp i Utrzymanie (Development and Maintenance), gdzie utrzymanie obejmuje nie tylko zrównoważone relacje społeczne i środowisko naturalne (troskę o ziemię), ale także troskę o siebie.
W najbliższym Seminarium Feministycznym powracamy do tematu troski – który Ukeles wprowadziła do sztuki pół wieku temu – jako nigdy nie wyczerpanego i zawsze aktualnego. Troskę interpretujemy wielopoziomowo – odnosząc ją do wszelkiego rodzaju wspierających, powtarzalnych, często niewidocznych czynności, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania danego systemu – takiego jak archiwum, technologia, zasoby, rodzina, środowisko. Troska związana jest zarówno z historią codziennej pracy kobiet, jak i historią sztuki i dorobku artystycznego. Ale troska to też uczucie niepokoju, jakiego doznajemy myśląc o przyszłości.

Podczas XXVII Seminarium Feministycznego zastanawiamy się, w jaki sposób sztuka może aktywować lub reaktywować koncepcje i praktyki troski. Na ile troskliwe wysiłki, działania i epistemologie konstruują i warunkują nasz sposób bycia w świecie? Jak możemy przekierować systemy przemocowe w systemy troskliwe? Jak poprzez sztukę możemy wspólnie troszczyć się o siebie? Jakie relacje mogą wyłonić się dzięki takiemu działaniu? Jak wcielać praktyki opiekuńcze w praktykę artystyczną?

zdjęcie: dzięki uprzjemości Katarzyny Lewandowskiej

Zapraszamy na XXVI Seminarium Feministyczne:
„O alternatywnych sposobach opowiadania świata”
14 stycznia 2023, 15:00 – 18:00
lokal_30, Warszawa i online fb streaming na @lokal_30

Plan seminarium:

Małgorzata Król „Polska 2410”
Natalia Cieślak „Przeszłość jako przyszłość? O Realnej niemożliwości Iwony Demko”
Agata Jarosławiec „Pamięć somatyczna jako archiwum ludowej tożsamości”
Wera Morawiec „jak snuć opowieść przez gotowanie mitu”
Agata Read „OWULARIA – wizualizacja alternatywnego świata i proces definiowania fotografii feministycznej”

Świat strukturyzują dyskursy, mające określony, własny podmiot i zbiór pojęć, prawd oraz rozpoznań decydujących o tym, co jest, a co nie jest rzeczywiste. W świecie, w którym panuje dyskurs patriarchalny podmiotem jest mężczyzna, a więc przeszłość opowiadana jest na sposób męski, przyszłość wyobrażana w męskich kategoriach, męski jest język oraz to, co dozwolone, słuszne, prawdziwe i możliwe. To, co nie mieści się w obrębie patriarchalnej opowieści o świecie, wkładane jest między bajki. W jaki sposób w takim świecie, będąc podmiotem niemęskim i/lub nieheteronormatywnym, mówić i samostanowić o sobie, wyrażać siebie i swoje zdanie, snuć marzenia i konstruować feministyczno-queerowe przyszłości?

Jedną z odpowiedzi jest język bajki i bliskich jej legendy, bujdy, bredni, tego, co nierealne, wyobrażone lub kontrfaktyczne, a także feministyczna spekulacyjna fabuła. To, co nie wpisuje się w “racjonalną” i jedynie prawdziwą, patriarchalną wizję świata, ma wobec niej potencjał wywrotowy. Hrabina Marie Catherine d’Aulnoy pisząc w XVII w. Les Contes des Fées, krytykowała dwór francuski, panujące na nim zwyczaje i konwencje, które odbierały kobietom sprawczość i wolność. Odzyskana dla feminizmu figura wiedźmy stała się w latach 70-tych matronką amerykańskich grup W.I.T.C.H. czy francuskiego feministycznego magazynu Sorcières. Wróżka czuwała nad queerowymi RadicalFaeries. Sfera tego, co zdyskredytowane jako nieprawdziwe, w rękach kobiet i queerów – podmiotów deprecjonowanych, które podobnie jak sama fantazja nie pasują do patriarchalnej wizji świata, może stanowić przepełnioną potencjalnościami przestrzeń wolności i siły.

Podczas styczniowego Seminarium Feministycznego rozważymy jakiego rodzaju możliwości opracowywania nowych przyszłości oferuje nieprawda, porozmawiać o wyobrażeniach, które stanowić mogą ostoję czy być laboratoriami dla nowych myśli i języków oraz rezerwuarami alternatywnych form życia, tożsamości i funkcjonowania w świecie. Będziemy pytać o rolę fantazji w procesie odzyskiwania – queerowania i herstoryzowania – przeszłości oraz poddawania krytyce obecnych, krzywdzących i jednostronnych, sposobów nazywania, odczuwania i narratywizowania świata, opowiadania tego, czego powiedzieć głośno nie wolno lub nie da się wyrazić “racjonalnym” językiem oraz o figury fantastyczne, które stały się narzędziami emancypacji kobiet i queerów.

Seminarium będzie wydarzeniem towarzyszącym wystawie “Polska 2410”, artystka: Julia Woronowicz, kuratorka: Małgorzata Król, 16.12.2022-10.02.2023, lokal_30

pic: Iwona Demko, „Studentki podczas zajęć z malarstwa w pracowni profesory Józefy Mehoffer, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, grudzień 1933”, z cyklu „Realna niemożliwość”, 2020.
W tle (najdalej) widoczna Zofia Sieniawska-Majewska (malarka), Iwona Demko (artystka wizualna), Irena Lorentowicz (malarka, scenografka), Maria Prawdzic Szczawińska (malarka), Zofia Piramowicz (malarka) jako Józefa Mehoffer.
W oryginale: „Studenci podczas zajęć z malarstwa w pracowni profesora Józefa Mehoffera”, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie. Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn.: 1-N-3152-6, 1-K-4651, 1-K-5174a, 1-K-4086, 1-K-5358,51-772-3.

W ostatnich latach obserwujemy wzrost postaw dyskryminacyjnych, przemocy państwa wobec obywatelek i obywateli, oraz narastającą wrogość między grupami społecznymi wywodzącymi się z różnych środowisk. Do niedawna uważaliśmy, że „Zachód” do którego z wielkim uporem jako kraj dążyliśmy, w ogólnym rozrachunku, jest ostoją wartości demokratycznych i poszanowania praw człowieka. Tymczasem po praz kolejny okazuje się, że prawa raz zdobyte nie są zagwarantowane na zawsze. W Polsce paradoksalnie wraz z nastaniem ustroju demokratycznego zaczęto kobietom stopniowo odbierać prawa reprodukcyjne, co obecnie doprowadza do ofiar śmiertelnych wśród kobiet w ciąży, których zastraszeni lekarze boją się ratować. Sytuacja ta wydaje się jeszcze bardziej przerażająca po wyroku Sądu Najwyższego USA, w wyniku którego kobiety tracą konstytucyjne prawo aborcji.

W obliczu tych wszystkich nadużyć, jak również niestabilnej sytuacji geopolitycznej i wojny tuż za naszą granicą, w której jako taktyka stosowana jest seksualna przemoc wobec kobiet i dzieci, nasuwa się pytanie, jakie znaczenie mają nasze działania w polu sztuki? A jeśli tak, to jak działać w czasie, kiedy systemowo w Polsce rozmontowywane są instytucje kultury? Gdzie szukać wsparcia? Być może jest to czas, kiedy figura indywidualnego artysty skoncentrowanego na własnej sztuce i karierze schodzi na dalszy plan, a ujawnia się potencjał kolektywnych działań w i wobec otaczającej rzeczywistości.

Podczas kolejnego Seminarium Feministycznego chcemy zastanowić się nad kolektywnymi działaniami inspirowanymi przez kobiety w sztuce, współpracą między artystkami, teoretyczkami, a także między kobietami ze środowisk sztuki i innymi grupami społecznymi. Zaprosiłyśmy prelegentki, chcące się podzielić zarówno historią i tradycją takich ruchów, jak współczesnymi praktykami. Interesują nas kolektywne działania w różnych obszarach, w tym z osobami i środowiskami z zagranicy. Jak do nich doszło, jak przebiegają, jakie wnoszą wartości, jakie wnioski można wyciągnąć z nich na przyszłość? I wreszcie jak osoby, które identyfikują się jako kobiety mogą tworzyć dobre praktyki współpracy, więzi, długotrwałych relacji i wzajemnego wsparcia. Chcemy również poruszyć kwestię współpracy kobiet z różnych środowisk i zadać pytanie na ile jest możliwa współpraca między kobietami ponad narzuconymi nam przez patriarchat podziałami i schematami.

Ani jednej więcej! Takim hasłem wypełniły się ulice polskich miast jesienią 2021 roku po śmierci 30-letniej kobiety, która stała się jedną z pierwszych ofiar restrykcyjnego prawa aborcyjnego w Polsce. „Ani jednej więcej” – to hasło przeciw przemocy ze względu na płeć. Nawiązując do południowoamerykańskiego „Ni una menos” sprawia, że antyprzemocowy ruch zyskuje wymiar globalny.

Kobietobójstwo, psychiczne i fizyczne znęcanie się, gwałt, molestowanie, kulturowe uzależnienie kobiet od ich mężów, porzucenia kobiet ze względu na ich wiek, „ukryta” przemoc w przestrzeni publicznej, społeczne przemilczenia lub niedowierzania osobom jej doświadczającym, przemoc związana z orientacją seksualną.

Przemocy ze względu na płeć doświadczają tak kobiety, jaki mężczyźni, a także osoby niebinarne, choć z powodu struktury patriarchalnej społeczeństwa, te pierwsze zdecydowanie częściej doświadczają różnych jej form.Przemocą ze względu na płeć jest również działalność ustawodawcza rządów poszczególnych państw zakazujących lub ograniczających prawo do aborcji, a nawet dostęp środków antykoncepcyjnych. Polska wprowadziła niezwykle restrykcyjne prawo antyaborcyjne, lecz także znajduje się na ostatnim miejscuw Europie pod względem dostępności antykoncepcji. Innym ważnym problemem jest celowe ignorowanie lub negowanie zjawiska przemocy domowej, przemocy dokonywanej ze względu na płeć lub orientację seksualną, kobietobójstwa, a także odmowa udzielania dotacji organizacjom niosącym pomoc osobom doświadczającym przemocy czy wreszcie łamanie postanowień międzynarodowych konwencji antyprzemocowych.

Chcemy porozmawiać z Wami na ten niełatwy temat, przyjrzeć się jego percepcji we współczesnej kulturze, pracom tych osób, które być może same doświadczyły przemocy lub podejmują ten temat w swojej twórczości i aktywności. Zapraszamy do nadsyłania propozycji 20-minutowych wystąpień, które powinny zawierać abstrakt oraz notkę o autorce_rze, a także co najmniej jedno zdjęcie ilustrujące prezentację.

Wystąpienia tej edycji:

Dorota Nieznalska „Przemoc jako manifestacja władzy”
Zuzanna Janin „Niktt Ci nie uwierzy Zuzanno”
Monika Weiss „Nirbhaya: Pomnik-antypomnik”

Ta edycja Seminarium będzie towarzyszyła wystawie „Take my Eyes”, która odbywa się w lokalu_30 w dniach 18.02. – 21.04. 2022.

Na zdjęciu: Zuzanna Janin, „Niktt ci nie uwierzy”, 2021-2022, ledon; „TAKOTSUBO (lecząc chorobę złamanego serca)”, 2020, rysunki i kolaże

Kobieca seksualność. Za mało o niej mówimy, za mało kształtuje nas same, nasze relacje, naszą działalność zawodową, twórczą, nasze życia. Tymczasem wszechogarniający charakter i totalność kobiecego doświadczenia seksualnego, zatracenie poczucia własnej podmiotowości, jego rozpłynięcie się, niosą potencjał wielkiej zmiany. Ta zmiana może dokonać się na wielu poziomach: politycznym, społecznym, obyczajowym, kulturowym i duchowym.

Dotychczasowe efekty rewolty lat 60. zeszłego wieku przyniosły nam rozczarowanie. Zapomniane zostały nasze potrzeby: wciąż dominuje męskocentryczne, jednowymiarowe i pragmatyczne spojrzenie na seks. Odebranie erotyzmowi jego wymiaru egzystencjalnego, ludzkiego i duchowego, traktowanie ciała jako maszyny z instrukcją obsługi, stało się powodem do dzisiejszego zniechęcenia wolnością seksualną. Obyczajowa rewolta Zachodu ominęła zresztą Polskę szerokim łukiem, a konserwatywne rządy po 1989 roku kobiece ciała potraktowały jako daninę dla Kościoła, niczego bardziej nie pragnąc niż całkowitej kontroli naszej seksualności.

Potrzeba nam nowej praktyki, bazującej na seksualnym doświadczeniu innym niż męskie. Jego zwiazkotwórczy charakter, powiązanie z namiętnością, bliskością, poczuciem bezpieczeństwa, wreszcie niesiony przez niego specyficzny rodzaj poznania – poprzez unię myśli i czucia – ma siłę subwersji i może wysadzić w powietrze współczesny świat z jego pionowymi hierarchiami władzy, kodeksami norm i listami powinności, zakazów oraz nakazów. W tym duchu właśnie pisała Agata Araszkiewicz o kobiecym pożądaniu i popędzie, który otwiera nas na świat i relacje z innymi, który wyzwala kreatywność i chęć przedefiniowywania utartych społecznych schematów.

Nowa rewolucja przyniesie nam usankcjonowanie sposobu odczuwania, w którym pozytywnie wartościowanie są emocje, a życie duchowe i intelektualne nie będą oddzielone od ciała, lecz będą z niego wychodzić.

Czy tak właśnie przebiegnie rewolucja? Czy już widać jej oznaki?

Program:
Justyna Górowska i Ewelina Jarosz, Cyberzaślubiny z krewetkami solankowymi: prezentacja projektu zrealizowanego z założycielkami ruchu ekoseksluanego w USA – Annie Sprinkle i Beth Stephens
Aleksandra Młynarczyk-Gemza, W stronę integracji cienia. Kobiecy foto-rytuał
Hanna Nowicka, Tożsamość wypowiedziana przez ciało
Agnieszka Rayzacher, Namiętność, świadomość, intuicja. Natalia LL oraz Alicja i Bożena Wahl jako pionierki kobiecej rewolucji seksualnej

Dwudziesta trzecia edycja Seminarium Feministycznego odbędzie się w przestrzeni Galerii Studio w Warszawie i będzie towarzyszyć wystawie MATERIA(L)NIE. Alicja Bielawska i Barbara Falender, której kuratorką jest Paulina Olszewska.